Ujęcia obiektywne i subiektywne

Każde stwierdzenie czy sposób pokazania czegoś, które zależy od osobistych emocji, opinii czy doświadczeń – jest subiektywne.

W filmie mówimy o subiektywnych ujęciach wtedy, gdy kamera nie jest neutralnym obserwatorem, ale staje się oczami postaci albo wręcz przekazuje jej emocje. To sposób na zanurzenie widza w jej świecie.

Przykłady ujęć:

– Spojrzenie w oczy – kamera patrzy prosto w oczy postaci. To mocne narzędzie, bo widz ma wtedy poczucie, że patrzy jej głęboko w duszę.

– Ujęcie zza pleców – kamera podąża za bohaterem, dzięki czemu czujemy, że idziemy razem z nim, patrząc na to, co on.

– Phantom ride – czyli kamera zamontowana na pojeździe. Jedziemy razem z bohaterem – w samochodzie, na motocyklu czy w pociągu. Mamy wrażenie, że to my prowadzimy.

Ujęcia subiektywne są bardzo emocjonalne. Budują napięcie, potęgują zaangażowanie widza i pomagają utożsamić się z bohaterem.

Ujęcia obiektywne to takie, w których kamera zachowuje dystans. Nie opowiada się po stronie żadnej postaci, nie sugeruje emocji. Po prostu pokazuje wydarzenia z zewnątrz – z perspektywy neutralnego obserwatora.

Przykłady ujęć:

– statyczne ujęcia,

– szerokie plany pokazujące całe sceny,

– albo kadry, które nie faworyzują żadnego bohatera.

Obiektywne ujęcia często tworzą wrażenie „reporterskiej” relacji – jesteśmy świadkami, ale nie uczestnikami.